Month: November 2016

Mynd: Rúnar Sigurður Sigurjónsson

Ég tók daginn snemma á laugardaginn til að sjá dönsku sveitina Let’s Eat Grandma á Kex Hostel. Hún samanstendur af tveimur kornungum stelpum sem spilaði ansi hreint hressandi synþapopp sem vakti mig svo um munar. Ég sá svo aftur Sæk-rokkarana í Par-Ðar á off-venue dagskrá Straums í Bíó Paradís og þeir stóðu sig jafn vel og síðast. Sérstaklega er gaman að sjá þá koma alltaf fram með eldgamalt timburorgel, menn sem nenna að róta þannig á milli eru sko alls ekkert að grínast.

Fyndið en ekkert grín

Talandi um grín, þá hélt ég fyrst að Krakk og Spagettí væri einhvers konar grínband. Hafði heyrt nafnið lengi út undan mér en aldrei tékkað á þeim. Tvær stelpur að rappa og kvenlegur strákur á mixernum rifu gjörsamlega þakið af Bar Ananas. Þó textarnir hafi á köflum verið mjög fyndnir þá eru þau sannarlega ekkert grín. Stelpurnar röppuðu af færni og feiknakrafti um kapitalískt vændi, íslenska sumarið, Lagarfljótsorminn, frjálsar geirvörtur og fresca – svo fátt eitt sé nefnt. Bítin voru fjölbreytt og frumleg, viðlögin grípandi og sviðsframkoman fyrsta flokks.

Ég náði svo nokkrum lögum með rapparanum Mælgin sem var í miklu stuði á Húrra og hafði frábært live band með sér. Ég hafði verið kynntur fyrir bandinu The Internet stuttu fyrir hátíðina og verið mjög hrifinn af plötu þeirra Ego Death þannig ég var mættur spenntur að sjá þau í Vodafone höllina. Þau stóðust allar væntingar og meira til. Frontkonan kallar sig Syd The Kid og er meðlimur í Odd Future genginu og með frábæri rödd og rokkar mjög töff kynlaust lúkk.

Engri nótu ofaukið

En The Internet er ekki eins og flest nútíma R’n’B; söngvari og nokkrir mismunandi pródúsantar og svo kannski splæst í örfáa sessjon leikara fyrir tónleikaferðir. Þau eru alvöru band þar sem hljóðfæraleikararnir eru partur af lagasmíðaferlinu og það heyrðist á grúvinu í Valsheimilinu þar sem ekki var einni nótu ofaukið. Þó fóru áreynslulaust úr hörðu fönki yfir í mjúka sálartónlist og tóku meira að segja ábreiðu af laginu Prototype eftir Andre 3000 úr Outkast. Mögulega besta giggið sem ég sá á hátíðinni.

Þá voru það Digable Planets næst sem eiga á ferilskránni eina mína allra uppáhalds hip hop plötu, Reachin’ (a new refutation of tima and space). Það er kannski afleiðing af gígantískum væntinum en ég varð fyrir nettum vonbrigðum með Digable. Þau hefði líklega notið sín betur á aðeins minna og persónulega venue-i. Stundum vantaði smá kraft og ég hefði verið til í að heyra fleiri lög af Reachin’, en þegar best lét var þetta þó fáránlega djasstöffað grúv og rappararnir náttúrulega í heimsklassa. Þá var það bara að fara á Fm Belfast í smá stund og loka svo kvöldinu með kraftelektrópoppinu hjá Sykur. Þrátt fyrir að það væri langt liðið á kvöld var enginn þreyttur, hvorki á sviðinu né í áhorfendasalnum, og allir fóru dansandi inn í nóttina.

Gott band – lélegt loft

Ég er ekki brjálað PJ Harvey fanboy en hlustaði þó talsvert mikið á plötuna Let England Shake sem kom út fyrir nokkrum árum síðan. Hún kom fram í Valshöllinni á sunnudagskvöldinu með risastóru bandi og lúðrasveitafíling í trommum og brassi. Bandið stóð algjörlega fyrir sínu en loftræstingin í íþróttahöllinni síður, ég þurfti nánast frá að hverf á köflum til að anda að mér fersku lofti.

Þessi Airwaves hátíð var þrusustuðfengin og nokkrir hápunktar fyrir mig voru til dæmis The Internet, Kiasmos, Hatari, Frankie Cosmos og Krakk og Spagettí.

Davíð Roach Gunnarsson

Mynd: Sigurður Sigurjónsson

Ég hóf föstudagskvöld í Hörpu með því sjá aYia í annað skipti á hátíðinni. Dökka tilrauna tripp-hoppið þeirra naut sín vel í myrku Silfurberginu og hljóðið var til fyrirmyndar. Þá hljóp ég yfir í Fríkirkjuna til að sjá Mugison, ekki síst út af því að nýja platan hans sem var að koma út er frábær, að einhverju leiti afturhvarf í Mugimama is this Monkey Music tímabilið. Hann byrjaði á því að koma hitturunum frá, tók syrpu af sínum stærstu slögurum eins og Stingum af og Murr Murr. Hann fór síðan í nýtt efni og fór á kostum með bandinu.

Delores Haze spilaði indírokk á Gauknum en það hljómaði ekki spennandi auk þess sem mér hefur alltaf fundist efri hæðin þar leiðinlegur tónleikastaður. Lord Pusswhip var hins vegar í miklu stuði ásamt gestaröppurum á Húrra. Taktarnir hans eru eins og hryllingsmyndasándtrökk í bland við Parkódín Forte, og ég kunni vel að meta það.

Næst ætlaði ég að sjá Warpaint en það var bara algjörlega ómögulegt að komast inn í Silfurberg á þessum tímapunkti. Í staðinn fór ég á hljómsveitina Thunder Pussy í Norðurljósum. Það helsta sem hægt er að segja um það band er að nafnið þeirra er mun betra tónlistin. Ég hélt þetta væri svona kaldhæðnislegt glysrokk nafn en svo voru þær bara full blown hármetal drasl.

Lágstemmdur kraftur

Frankie Cosmos í Gamla bíó á straumskvöldinu var hins vegar miklu betri. Ótrúlega smekklegt indípopp, lágstemmt en samt kraftmikið. En svo var allt keyrt í botn á Kiasmos í Silfurbergi. Dúndrandi nýklassískt tekknó sem sómir sér jafnvel myrkri skemmu eins og Silfurbergi og á íþróttaleikvöngum. Þeir eru þegar orðnir nokkuð vinsælir erlendis og ef þeir halda áfram á þessari braut eru þeir næsta Gus Gus í uppsiglingu.

Þá var það poppstjarnan Santigold sem fylgdi þeim eftir með glæsibrag. Hún er svona dálítið eins og diet útgáfa af M.I.A. og ég meina það ekki á slæman hátt. Hún var með sjarma í tonnatali og frábæra dansara. Þá var bara að loka dagskránni með því að snúa aftur á Straumskvöldið í Gamla Bíó þar sem Hermigervill dúndraði eigin raftónlist og gömlum íslenskum slögurum í áhorfendur af rokna krafti og öryggi. Þegar hann spilaði á þeramínið var það töfrum líkast.

Heilt yfir dásemd. Tvö kvöld eftir. Sjáumst í Straumi.

Davíð Roach Gunnarsson

Mynd: Hilmar Kári Hallbjörnsson

Ég hóf annan í Airwaves á Off-venue dagskrá Straums í Bíó Paradís þar sem bandaríska indí pían Frankie Cosmos steig á stokk. Hún flutti ótrúlega kjút og áferðafallegt indípopprokk undir áhrifum frá 10. áratugnum og bauð upp á frábærar lagasmíðar og smekklegar útsetningar. Par-Ðar voru í síkadelískri sveiflu á gauknum og löng lög með miklum kaflaskiptingum. Stundum sungu allir fimm meðlimirnir saman og öðrum stundum brast á með löngum instrumental djamm-köflum.

Ég náði þremur lögum með draumarokksveitinni Oyama sem ég hafði ekki séð lengi en þau voru algjörlega frábær í Silfurbergi. Gítarsándin riðluðust á hvort öðru í massívum pedalaorgíum og mónótónísk rödd söngkonunnar gnæfði yfir öllu saman. En ég þurfti frá að hverf því ég hafði heyrt góðu hluti af kanadísku söngkonunni Juliu Holter.

Móðurlífsvæl

Það reyndist slæm ákvörðun því þetta var óttalegt móðurlífsvæl sem barst af sviðinu í Listasafninu. Týpist krúttindí sem náði engu flugi heldur var álíka flatt og Danmörk. Þannig ég hélt aftur í Silfurberg til að sjá rokkstofnunina Singapore Sling sem eru tónlistarleg andstæða þess sem gekk á í Listasafninu. Kvöldið áður hafði ég séð hina frábæru hljómsveit Hatari, og Sling eru líklega eina bandið á Airwaves sem hata meira en þeir.

Söngvar Satans

Þeir klæða heldur níhílismann sinn ekki í ljóðrænt orðskrúð heldur kemur fyrirlitningin hrein og tær, beint úr krananum: You are Scum/You must die kyrjar Henrik með fjarrænt blik í augunum. Þarna voru söngvar Satans og konsentreruð illska og spilað á rafmagnsgítara með rifjárnum. Næstir á svið voru Fufanu sem hljóta að teljast undir talsverðum áhrifum frá Sling. Ískalt töffararokk sem sækir jöfnum höndum í póstpönk og krautrokk, hellingur af gítarslaufum með gommu af reverbi. Þeir hreyfa sig hins vegar talsvert meira á sviðinu og söngvarinn lék á als oddi og prílaði upp á hátala. Tók meira að segja rökkstjörnu spark í trommusettið í blálokin á settinu.

Aldraðir æringjar

Eftir tvö rosaleg rokkbönd hélt ég í allt aðra sálma og settist niður í Kaldalóni til að sjá raftónlistarmanninn Tonik. Hann framreiddi seigfljótandi djúpsjávartekknó og lágstemmda algleði og hafði tvo frábæra hljóðfæraleikara með sér. Þá voru bara háöldruðu bílskúrsæringjarnir í The Sonics eftir. Aldurinn sást svo sannarlega ekki á þeim og spilagleðin var áþreifanlega á sviðinu í Silfurbergi. Þeir voru klæddir í jakkaföt í sörfbandastíl og voru með saxafón, orgel og attitúd í gámavís. Lögin voru þó nokkuð keimlík eftir ákveðinn tíma og hljóðstyrkurinn var nánast óbærilega hár. En þetta var samt mjög gaman og ég missti mig þegar þeir tóku smellin Pshyco.

Annað kvöldið á Airwaves var mjög vel heppnað þrátt fyrir mikla rigningu, en það hefur sem betur fer stytt upp í dag. En það er hellingur eftir og Straumur heldur áfram að færa ykkur daglegar fréttir af hátíðinni. Svo verður Straumur með sitt eigið kvöld á hátíðinni í Gamla Bíó í kvöld þar sem Frankie Cosmos, Prins Póló, Berndsen, Hermigervill og margir fleiri um spila, sem við hvetjum alla til að mæta á.

Davíð Roach Gunnarsson

Mynd: Florian Trykowski

Útvarp Airwaves. Klukkan er margt.

Davíð Roach Gunnarsson les fréttir:

Þó þetta sé 15. Iceland Airwaves hátíðin mín finn ég ennþá alltaf fyrir fiðringi í maganum á fyrsta degi. Bærinn fyllist af fólki og óræð spennuþrungin boð um yfirvofandi uppgötvanir þeysast um andrúmsloftið. Þannig leið mér þegar ég brunaði á hjólinu mínu gegnum bæinn eftir vinnu til að ná nýja rafpoppbandinu aYia í últra off off office-venue tónleikum á skrifstofu The Reykjavík Grapevine. aYia spila einhvers konar ofur nútímalegt trip hop, kinka kolli til FKA Twisgs og Kelelu en samt tilraunakenndari. Þau gera síðan mjög vel í að framreiða flókna elektróníkina á tónleikum með alls konar trommupödum, hljóðborðum og mixerum. Frábær byrjun á hátíðinni.

Níhílískt ljóðapönk

Næst sá ég annað spánýtt bandi sem heitir Hatari (fyrst hélt ég að það væri borið fram hatarí, en komst síðan að því að þetta er íslenskun á hater, þ.e. hatari). Þeir voru í einu orði sagt stórkostlegir á sviðinu í Iðnó og ólíkt öllu öðru í íslensku senunni. Þetta er nokkurs konar elektrópönk undir áhrifum frá slam-ljóðum og gjörningalist. Trommarinn spilar standandi á raftrommur með leðurgimp-grímu í andlitinu. Hinier tveir eru klæddir í eitthvað sem lítur út eins og nasista einkennisklæðnaður og annar þeirra syngur angurvært og spilar á gítar, en hinn ljóðarantar ómengaðan níhílisma. Textarnir eru kapítuli út af fyrir sig og ég var aftur og aftur dolfallinn af orðsnilldinni. Línur eins og „Saltinu úr grautnum er / er stráð, í sárin“ ómuðu í kollinum á mér löngu eftir að tónleikarnir voru búnir.

Næst á svið í Iðnó var Sigrún, sem áður hefur gert garðinn frægann með böndum eins og Orphic Oxtra. Hún framreiddi rosalega fríkí tilraunapopp með alls konar skrýtnum slaufum, óhljóðum, röddunum og kaflaskiptingum. Mjög áhugavert en það var dálítið erfitt að koma á eftir sprengju eins og Hatara, samanburðurinn verður aldrei sanngjarn.

Rafræn síkadelía

Þegar hér er komið við sögu er ekki hægt að komast hjá því að minnast á að fyrsta kvöld Airwaves var ansi rakt, og þá er ég ekki bara að tala um áfengisinntöku. Það er mjög hlýtt miðað við nóvember og stanslaus útlandarigning, það mikil að ég er alvarlega að íhuga að festa kaup á regnhlíf þar sem þegar þetta er ritað er ekki ennþá hætt að rigna. En út í þessa rigningu fór ég samt til að sjá Gunnar Jónsson Collider á Húrra. Hann byrjaði einn með tölvu og gítar og spilað ambíent í anda Boards Of Canada. Síðan bætust við trommu-, bassa- og hljómborðsleikari og helltu sér út í helsíkadelískt rokk sem blastaði skynfærin. Þvínæst fóru þeir út í rafindírokk sem minnti mig talsvert á Radiohead. Allt í allt, mjög gott stöff.

Eftir þetta þurfti ég því miður frá að hverfa þar sem ég er þræll í kapítalísku hagkerfi og þurfti að mæta snemma til vinnu í morgun. En fylgist með næstu daga því Straumur heldur áfram að segja daglegar fréttir af hátíðinni.